Kolejny bardzo zimny dzień zmusza mnie do siedzenia pod kocykiem i rozgrzewania się przy herbatce. Lubię ten czas, kiedy w całym mieście pojawiają się wysokie choinki, kolorowe ozdoby świąteczne, lodowiska pełne śmiejących się ludzi... Mimo, że jest bardzo zimno i bardzo ciężko wyjść na ten mróz z domu, to czuję, że święta tuż tuż, co dodaje mi przeogromnej energii! Święta Bożego Narodzenia są zdecydowanie moimi ulubionymi. Uwielbiam ten moment, kiedy każdy z Rodziny bierze do ręki opłatek, składa sobie życzenia, które często tak bardzo wzruszają... Potem wszyscy zasiadają do stołu, zajadając się przepysznymi potrawami, które są przygotowane przez nas samych. I oczywiście na końcu śpiewanie kolęd i rozdawanie prezentów! :) Jest to niesamowity czas, kiedy w końcu bez pośpiechu możemy porozmawiać z drugą osobą i cieszyć się obecnością naszych najbliższych. Trzeba w pełni doceniać wszystkich, których mamy przy sobie i cieszyć się z każdej chwili spędzonej z nimi! 

Dziś kolejna porcja zdjęć z wyjazdu do Gdyni. Cała koncepcja sesji wyszła od Kasi. Była ona spełnieniem jednego z moich marzeń z czego bardzo się cieszę. Pierwszy raz znalazłam się w takiej sytuacji, że robiłam zdjęcia w pokoju, gdzie można napotkać wiele przeciwności. Ale chyba dałyśmy radę! Jak sądzicie? :) Od początku wiedziałam, że zdjęcia będą czarno-białe. Mam wrażenie, że dodaje im to takiej subtelności, delikatności i magii. Bardzo lubię tę sesję! Jest chyba jedną z moich ulubionych!

Siedzę sobie właśnie pod kocykiem i popijam ciepłą herbatkę, myślami będąc gdzieś daleko, nie wiedząc nawet gdzie. Jesień to trudny czas nie tylko jeśli chodzi o zimno, o ciągłe grzanie rąk w rękawach swetrów, o ubieranie grubych, ciepłych skarpet na noc, czy palenie zapachowej świecy wieczorami. Jesień to także czas smutku, zadumania, melancholii... Zawsze w tym okresie napada mnie taka bezsilność. Nic mi się nie chce, nawet czytanie książek nie sprawia mi tyle radości. Też tak macie? Bardzo nie lubię tego stanu, kiedy przychodzę do domu i pierwsza moja myśl to łóżko i sen... Walczę z tym bardzo, ale niestety różnie to wychodzi... Jednym z moich ratunków na jesienne dni jest właśnie oglądanie inspiracji. Daje mi to bardzo dużo siły w zwalczaniu moich słabości. Może i dla Was będzie to sposób na nudę, czy na niemoc, która Was ogarnia :)

 Ludzie z Twojej planety hodują pięć tysięcy róż w jednym ogrodzie... 

i nie znajdują w nich tego, czego szukają... 

A tymczasem to, czego szukają, może być ukryte w jednej róży.

 Nic tak nie łączy ludzi jak wspólny smutek.

Piotr Szymonowicz – Kalejdoskop

 Miłość i cierpienie wzajemnie się nie wykluczają, raczej uzupełniają się.

 
Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. 

Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.

 Prawdziwe cierpienie może nas spotkać tylko ze strony tych, których kochamy

Płacze. Dlaczego płacze? Trzeba przestać! Nie przestaje. Wręcz przeciwnie, płacz jakby się nasilał. Woda pojawiała się w coraz większych ilościach, krople padały coraz gęściej, płacz był coraz uporczywszy (...). Zupełnie jakby serce miało pęknąć. 

Tarjei Vesaass - Pałac lodowy

 

 Je­sień, deszcz - ta ciągła sza­ruga - spra­wia, że wy­piłabym z tobą 

o jedną fi­liżankę her­ba­ty więcej niż wte­dy.

 Moje serce? W moim sercu jest ciemno i ohydnie. Lepiej o tym nie wspominajmy.

Tarjei Vesaas – Nocne czuwanie

 Młodość to ciągłe od­kry­wanie we wszys­tkim wios­ny, gdy in­ni smucą się jesienią...

 Życie trwa zbyt krótko, aby trwonić je na niepotrzebne smutki z powodu czegoś, co już nie powróci.

Amanda Quick – Ryzykantka

Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, 

by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze.

Bez względu na to, co je spowodowało, cierpienie pozostaje zawsze cierpieniem, głębokim i nieporównywalnym. Poczucia tragiczności nie da się zmierzyć. U dziecka czy u dorosłego, wynikająca z błahego czy poważnego powodu tragiczność zawsze jest tragicznością.

Éric-Emmanuel Schmitt – Moje życie z Mozartem

Nie martw się myśląc o tym, jak jesteś słaby. 

William Backus – Mówienie prawdy sobie samemu

 Czasami chciało mi się płakać - tak po prostu, bez powodu. Co poszło nie tak? 

Dlaczego życie właśnie mnie i właśnie teraz powiedziało "stop"? Dlaczego jestem u kresu? 

Nie miałem pojęcia. I również z tego powodu byłem tak załamany.

Ulrich Pramann – Sven Hannawald. Tryumf. Upadek. Powrót do życia

 Nic nie mogę zrobić, żeby zmienić sytuację, więc czemu mam być nieszczęśliwa? Nikt poza mną nie będzie cierpiał, wobec tego równie dobrze mogę spojrzeć na wszystko pozytywnie. 

Cathy Hopkins – Tędy do Raju

W poczuciu bezsilności ogarnęły go smutek i złość na samego siebie, które skrył jednak głęboko w sobie. Nienawidził sytuacji, kiedy musiał całkowicie opierać się na innych.

Jakub Strzakłowiec – Arion. Ścieżka Wybrańca

HEJ KOCHANI! <3

Mimo, że u mnie w Krakowie dzisiejszy dzień jest bardzo zimny i ponury, to od rana uśmiech nie znika z mojej twarzy! To wszystko dzięki temu, że na Facebooku wybiło dziś 1000 lajków KLIK. DZIĘKUJĘ Z CAŁEGO SERDUCHA! <3 Jestem bardzo szczęśliwa, widząc, że podoba Wam się to, co tworzę! Nawet nie wiecie ile radości sprawia mi każde miłe słowo od Was i jakiego kopniaka daje mi to, do dalszego działania! Oczywiście zdarzają się też słowa krytyki, które za każdym razem przyjmuję i staram się zrobić tak, żeby było lepiej, dlatego za krytykę dziękuję dwa razy mocniej! :)

Dziś w poście odsłona nowej sesji. Zdjęcia zrobiłam z Kasią, która jest przecudowną i przekochaną osóbką, ale to już słyszeliście nie raz! :) Zapraszam oczywiście na jej stronki, a Was zostawiam z na prawdę z wieloma kadrami! Mam nadzieję, że się nie zanudzicie! :*

Kończąc ten post chciałam wspomnieć, że jest on ze szczególną dedykacją dla Weroniki, która ostatnimi czasy daje mi najwięcej kopniaków, nie tylko jeśli chodzi o fotografię! Więc na prawdę strasznie Ci DZIĘKUJĘ <3